25 marca 2021 roku Wenecja skończyła 1600 lat! To znakomita okazja, aby sięgnąć po monumentalne dzieło Historia Wenecji, którego autorem jest J. J. Norwich.
![](https://italjarek.pl/wp-content/uploads/2021/03/Historia-Wenecji-Norwich-1-SM-225x300.jpg)
Książka opowiada dzieje Wenecji „od jej mglistego zarania po ów smutny dzień, gdy doża Lodovico Manin powoli zdjął z głowy książęce corno i doddałe je swojemu sekretarzowi, stwierdzając cicho, że nie będzie mu już potrzebne”.
Satysfakcja autora
J. J. Norwich podjął się pracy prawie ponad ludzkie siły – zebrać w jednej książce historię miasta, które stworzyło imperium handlowe liczące się w całej Europie. Czytelnik otrzymał bardzo ineresujące dzieło, a autor powód do dumy i zadowolenia.
Choć napotykałem ogromne problemy, satysfakcja płynąca z tego, co zrobiłem, z pokazania wielkości historii Wenecji, dalece ją przerosła.
Historia Wenecji – narodziny
Ponieważ obchodzimy 1600 rocznicę założenia miasta, to warto przypomnieć, jak J. J. Norwich opisuje tę sytuację:
Jakkolwiek by było (…) ludzie ci żyli zamożnie i godnie w pięknych rzymskich miastach na północnym i połnocno-zachodnim brzegu Adriatyku – w Padwie, Alyino, Concordii, Akwilei. Lagunę odwiedzali głównie w w celu uzupełnienia zapasów soli i świeżych ryb, ale niewiele ponad to.Gdyby tylko mogli, bez wątpienia dalej żyliby podobnie. Jednak we wczesnych latach V w., wraz z najazdem barbarzyńców, ich świat się zmienił. (…)Całe miasta i wioski pustoszały, mieszkańcy szukali schronienia w niedostępnych dla najeźdźców miejscach (…). Najmądrzejsi schronili się na wyspach laguny, zakładając, że tam dzicy z równin środkowej Europy – nieznający morza i nieposiadający okrętów – w najlepszym razie zarzucą pogoń i zwrócą się ku zamożniejszym i bardziej kuszącym celom na stałym lądzie. Tak właśnie się stało. W następnych latach, kiedy kolejne fale barbarzyńców lawinowo przetaczały się wzdłuż półwyspu, coraz więcej uchodźców szukało bezpieczeństwa wśród płycizn i kanałów laguny. W 410 roku Alaryk złupił Rzym, a 11 lat później – w samo południe, w piątek 25 marca 421 r. – oficjalnie narodziła się Wenecja.
Dwie Najjaśniejsze Rzeczypospolite i Mały Kapral
Moja sympatia do Republiki Weneckiej wzrosła jeszcze po przeczytania „Historii Wenecji”. Dostrzegłem wyraźne podobieństwa w historii dwóch państw, które określały się jako Najjajśniesza – Serenissimy oraz naszej Najjaśniejszej Rzeczypospolitej.
Zarówno w Wenecji i w Polsce dbano o wolność (wprawdzie dla wybranych, ale takie były czasy), zabezpieczano ustrój przed absolutyzmem, a oba państwa były przedmurzem chrześcijaństwa. Oba też upadły w XVIII wieku w odstępie dwóch lat. Polska w 1795 roku została ostatecznie rozszarpana przez trzech zaborców (na wniosek Austrii), a Republika Wenecka upadła w 1797 roku podbita przez Napoleona, aby potem trafić pod okupację austriacką.
![Wenecki lew](https://italjarek.pl/wp-content/uploads/2021/03/SM-Wenecja-2.jpg)
Różnica między Polską a Wenecją zawiera się w stosunku do Małego Kaprala, jak nazywano Napoleona. Podbijając Wenecję Napoleon był przekonany, że obala dożę – władcę absolutnego, a potem jak typowy żołdak niszczył i rabował pamiątki kultury. W Polsce założył kadłubowe Księstwo Warszawskie, za które jest otaczany wdzięczną pamięcią do dziś.