Wewnątrz Wielkiego Krużganka florenckiej kartuzji (Certosa di Firenze), zbudowanego w latach 1491-1520, znajduje się niezwykły cmentarz, na którym pochowano wielu kartuzów, choć nie ma nim tylu nagrobków.

Życie mnichów skoncentrowane wokół Wielkiego Krużganka

Kompleks Certosa di Firenze znajduje się na szczycie Monte Acuto, znanego również jako „Monte Santo”, wzgórza położonego w pobliżu miejscowości Galluzzo, na południe od Florencji. Z Villi Castiglione, gdzie się zatrzymałem we wrześniu 2025, do Certosy miałem trzy kilometry i pokonanie tej trasy samochodem zajęło mi około 10 minut.

Florenckiej kartuzji poświęcę osobny artykuł, a dziś skupię się na życiu mnichów w klasztorze i na końcu ich ziemskiego życia.

Życie mnichów, w maksymalnej liczbie osiemnastu, toczyło się zasadniczo w poszczególnych celach, w których spędzali większość czasu. Cele były zorganizowane wokół Wielkiego Krużganka i tam mnisi spędzali prawie całe swoje życie na medytacji i modlitwie. W niedziele i święta uczestniczyli we wspólnotowej modlitwie i mszy świętej, a potem jedli w ciszy obiad w refektarzu, słuchając Ewangelii.

Życie mnicha również kończyło się w Wielkim Krużganku, gdzie znajdował się cmentarz.

Kiedy patrzyłem na ten cmentarz, to zauważyłem, że nagrobków jest niewiele, a przecież mnisi przebywali tu od 1341 roku. W dodatku wszystkie nagrobki były anonimowe.

Jak powiedział przewodnik, kartuzi byli chowani bez trumien (lub w bardzo prostych trumnach) i bez trwałych nagrobków z imieniem i nazwiskiem, co symbolizowało równość wobec śmierci i odwrócenie się od doczesnej chwały. Kości, po rozłożeniu ciała, były przenoszone, by zrobić miejsce dla kolejnych zmarłych.

Tak funkcjonował i przetrwał do dziś niezwykły cmentarz w Certosa di Firenze.