Gdy wspiąłem się na Torre del Moro w samym sercu Orvieto, nie spodziewałem się, że to właśnie z jej szczytu wypatrzę kolejną wieżę, która przyciągnie moją uwagę. Wśród czerwonych dachów miasteczka wyróżniała się ciemną barwą i nietypową, dwunastokątną bryłą i trzema rzędami romańskich okien. Zaintrygowany, ruszyłem w jej stronę.

Dzwonnica kościoła San Andrea

Campanile przy Chiesa di Sant’Andrea w Orvieto to wyjątkowa, dwunastoboczna wieża dzwonnicza, która wyróżnia się zarówno formą, jak i historią. Została wzniesiona w 1217 roku z inicjatywy papieża Honoriusza III i stanowi integralną część romańskiej świątyni położonej przy Piazza della Repubblica, tuż obok Palazzo Comunale.

Dzwonnica ta jest jednym z najstarszych przykładów tego typu konstrukcji w regionie Umbrii. Jej dodekagonalny kształt jest rzadko spotykany i przypomina podobną wieżę przy opactwie Santi Severo e Martirio.

Burzliwe dzieje dzwonnicy

W trakcie wieków była wielokrotnie przebudowywana i restaurowana. W 1514 roku wieża częściowo się zawaliła, ale szybko została odbudowana. W XVIII wieku zmodyfikowano jej górną część, a w latach 20. XX wieku, architekt Gustavo Giovannoni przywrócił jej średniowieczny charakter, dodając niektóre detale w duchu neoromańskim.

Dzwonnica posiada obecnie trzy poziomy otworów okiennych w formie romańskich biforiów, a jej górną część wieńczy attyka z krenelażem. To właśnie ta część została dodana w XX wieku, podczas restauracji. Dziś trudno odróżnić, co jest oryginalne, a co rekonstrukcją. Całość tworzy spójną i fascynującą sylwetkę.

Sam kościół Sant’Andrea, przy którym stoi dzwonnica, również skrywa wiele historii. W jego wnętrzu, wśród prostych romańskich kolumn, znajdziesz fragmenty fresków, dekoracje w stylu kosmatyckim i… zejście do podziemi.