Jak to możliwe, że typowe dla Lukki przedstawienie Świętego Oblicza (Volto Santo) można oglądać w jednym z zakątków Cannaregio?

Odkryjmy kolejny z sekretów Wenecji i przekonajmy się kolejny raz, że spacerując po tym mieście warto rozglądać się wokół. Wtedy nawet siódma lub dziesiąta wizyta w Wenecji stanie się okazją do poznawania tego miasta od nowa.

Volto Santo – symbol Lukki

Kiedy szedłem przez Cannaregio, trafiłem na Corte del Volto Santo, gdzie zobaczyłem znane mi z Lukki Święte Oblicze.

Volto Santo (Święte Oblicze) to wysoka na 2,5 m, drewniana rzeźba Chrystusa ukrzyżowanego, znajdująca się w katedrze San Martino w Lukce. Chrystus przedstawiony jest z otwartymi oczyma, z brodą, a na głowie ma koronę. Ta spokojna, pozbawiona oznak bólu twarz symbolizuje zwycięstwo przez Krzyż, a dla lukkańczyków z całego świata jest znakiem rozpoznawczym ich miasta.

13 września każdego roku mieszkańcy Lukki i emigranci lukkańscy gromadzą się podczas święta Luminara di Santa Croce, aby uczcić Święte Oblicze w uroczystym pochodzie przez miasto.

Pozostałości po Scuola dei Lucchesi

Skąd się wzięli mieszkańcy Lukki i ich symbole w Wenecji?

Okazuje się, że na początku XIV wieku 30 patrycjuszy i około 300 rzemieślników z Lukki uciekło do Wenecji. Wyjechali z rodzinnego miasta w obawie przed prześladowaniami politycznymi za rządów Castruccio Castracaniego (w związku z walkami gwelfów z gibelinami).

Uciekinierzy zajmowali się głównie wytwarzaniem i handlem jedwabiem i po przyjeździe do Wenecji otworzyli tu swoje warsztaty oraz składy. W 1360 roku lukkańczycy utworzyli własną gildię – Scuola del Volto Santo, zwaną też Scuola dei Lucchesi. 6 września 1398 roku zakupili teren w dzielnicy Cannaregio i wybudowali siedzibę scuoli.

Niestety budynek spłonął w wielkim pożarze w 1798 roku. Po scuoli pozostały jedynie płaskorzeźby przedstawiające Święte Oblicze.